Als jonge bruine homoman in een laan die nogal wit is, heb ik niet alleen geleerd hoe belangrijk veerkracht en zelfliefde zijn, maar ook hoe belangrijk de steun van onze buren is, vooral als je je in een onveilige situatie bevindt. Onze Churchill-laan, ooit gezien als veilig, wit, op stand en netjes, kreeg een flinke wake-up call toen regenboogvlaggen van de muren werden getrokken en de homofobie in Amsterdam ineens letterlijk voor onze voordeuren en portieken stond. Deze ervaring heeft me doen inzien hoe essentieel Pride nog steeds is en hoe buurtinitiatieven hier enorm aan kunnen bijdragen, vooral in een straat waar diversiteit (los van expats en de interieurverzorgers) nauwelijks zichtbaar is.

Onze straat keek geweld en haat recht in de ogen. Het was een schok! In onze nette Churchill-laan kon dit dus ook gebeuren. Als bruin persoon voel ik me heel vaak een buitenstaander in mijn eigen buurt; het gebeurt nogal te vaak dat een witte vrouw de straat achterdochtig oversteekt terwijl ik mijn malteser poedeltje aan het uitlaten ben… Maar nu werd ik weer op een zeer schrijnende wijze eraan herinnerd dat ook mijn seksuele geaardheid een eigenschap is die mij nóg méér buitenstaander maakt.

Maar… Dankzij hele dappere buren die net als ik zichzelf identificeren als LHBTQ+/Queer, werden deze homofobe aanvallen niet getolereerd! Wit of bruin, we werden aangevallen. Het initiatief door mijn lieve buurvrouw Willemijn om op te komen voor onze vrijheid en bestaansrecht is werkelijk zo sterk en inspirerend geweest dat het ons allemaal dichterbij elkaar heeft gebracht. Zij, wij en de rest van de Churchill-laan gingen dit niet accepteren. Gevraagd werd of zoveel mogelijk buren, ongeacht seksuele geaardheid, wilden meevechten tegen homofobie, discriminatie en geweld door een Regenboogvlag op te hangen. Zoals je nu weet, deed iedereen hieraan mee. Binnen een mum van tijd werd onze al hele mooie laan nog mooier met letterlijk alle kleuren van de regenboog.

Sta hier even bij stil… De eerste keer dat je zoiets aanschouwt. De kleuren, de aantallen en het besef dat de hele straat je op deze manier steunt en dus accepteert… Dat raakt je… Het maakt je stil en het ontroert je.

Dankjewel, Churchill-laan.

Istvan

Kies een volgend verhaal om te lezen

Als vrouw van dé vrouw van de Regenboogvlaggen op de Churchilllaan maak ik de Pride veel bewuster mee dan vroeger. Dat is wel even wennen voor mij.

Ik juich het toe dat onze straat door de kleurrijke vlaggen inclusiviteit en diversiteit uitstraalt. Ik ben trots dat onze straten een omgeving zijn waar je kan zijn wie je wilt zijn. Door de Roze Koeken Party’s zeg ik buren gedag, waarvan ik vroeger niet eens wist dat ze mijn buren zijn. Ik word vrolijk van voorbijgangers die blijven staan om foto’s te maken.

Maar ik vind het allemaal ook spannend. Zeker na alle agressie van vorig jaar. Zijn we veilig? Wordt er geen steen door de ruit gegooid?
Ik lig er wel eens wakker van. Zelf sta ik niet graag op de voorgrond.

Toch als ik moet kiezen tussen onzichtbaar of zichtbaar, ben ik het eens met mijn vrouw. Zij vindt dat we zichtbaar moeten zijn. Door zichtbaar te zijn en te blijven, dragen we bij aan het vormen van een bredere en veelkleuriger samenleving, waar het samen leven echt vol geleefd kan worden, waar je niet hoeft onder te duiken, waar de verschillen er mogen zijn.
Ik kies voor…..zichtbaar.

Godelief

Kies een volgend verhaal om te lezen

Het vieren van Pride is niet alleen voor de LGBTQIA+/Queer-gemeenschap, het gaat echt om het benadrukken van het belang van het vieren van individualiteit en het zijn van je ware authentieke zelf. Wanneer we trots tonen, sturen we een krachtig signaal dat we niet zullen worden stilgezwegen, uitgewist of onderdrukt.

Voor velen kan het uitkomen en openlijk zijn over hun seksualiteit of genderidentiteit een ontmoedigende en kwetsbare ervaring zijn. Juni is de maand waarin de meeste gemeenschappen gay en queer pride vieren, en daarom besloten we om in 2023 onze pride-vlag eerder dan gebruikelijk op te hangen – als een manier om onze viering te starten in aanloop naar Amsterdam Pride. De volgende ochtend werden we wakker om te ontdekken dat onze vlag in brand was gestoken, iets wat we nooit hadden gedacht te zullen meemaken in Nederland.

Wat begon als schok en ongeloof, veranderde snel in verdriet. We hebben altijd een veilig gevoel gevonden in het idee dat dit soort gedrag niet getolereerd of algemeen geaccepteerd was in dit land. Het werd al snel duidelijk dat, hoeveel acceptatie je ook voelt binnen een gemeenschap, er altijd mensen zijn die kiezen voor het aanwakkeren van angst, haat en discriminatie.

Wij laten ons niet gemakkelijk intimideren of van ons stuk brengen door zulke daden en gebruikten dit als een kans om samen te komen in solidariteit en vriendschap. De gehele Churchill-laan en omliggende gebieden kwamen samen via nieuwsbrieven in de gemeenschap waarin werd uitgelegd wat er was gebeurd en de noodzaak om samen sterk te staan – buren van ver en nabij toonden hun steun en samen hebben we actie ondernomen door extra vlaggen te plaatsen bij ongeveer 40 woningen en bedrijven. Uiteindelijk hingen er minstens 80 vlaggen in de buurt.

Deze sterke blijk van steun trok snel de aandacht van de nieuwsmedia en zelfs de burgemeester van Amsterdam. Hoewel onze vlag werd vernietigd, toont het dat zelfs in het aangezicht van haat en discriminatie, liefde en steun alles kunnen overwinnen, en dat we samen een inclusievere en gastvrijere wereld voor iedereen kunnen creëren. Wat we hebben gewonnen, kan nooit worden ondermijnd of vervangen – een blijvende band en vriendschap met zoveel mensen die we anders nooit zouden hebben ontmoet.

Onze harten behoren tot de Churchill-laan-gemeenschap en we kunnen iedereen niet genoeg bedanken voor hun steun. Een speciale dank aan degenen die jarenlang achter de schermen hard hebben gewerkt voor acceptatie en inclusie.

Chris

Kies een volgend verhaal om te lezen

Ik ben Menno en samen met mijn partner woon ik al een paar decennia in een zijstraat van de Churchilllaan in de Amsterdamse Rivierenbuurt. Deze prachtige wijk met z'n mooie architectuur en het vele groen is in de jaren 20 van de vorige eeuw ontsproten aan het stedenbouwkundige brein van Berlage.

In al die jaren dat ik hier woon, heb ik het behoorlijk zien veranderen. Tot begin jaren 90 was het nog een 'nette', nogal saaie buurt met veel oudere mensen. Met de komst van een jongere generatie bewoners en hun kinderen maakte het stijve, wat gesloten karakter plaats voor levendigheid, creativiteit en diversiteit. Ik ervaar, zeker in mijn directe omgeving dat hierdoor ook de sociale cohesie is toegenomen, getuige de betrokkenheid van veel bewoners met elkaar en bijvoorbeeld initiatieven als buurtborrels en -BBQ's.

De meeste bewoners voelen zich hier veilig, denk ik. Ook als gay heb ik me hier altijd op m’n gemak gevoeld en nooit problemen ondervonden. Met het veranderende karakter werd het ook gemakkelijker om hieraan meer uiting te geven. Zo zie je de laatste jaren tijdens de Amsterdamse Pride heel wat regenboogvlaggen wapperen. Ook wordt er voorafgaand aan de Pride, een Roze Koeken-party georganiseerd wat veel buurtbewoners trekt en inmiddels een gezellig evenementje is geworden.

De polarisatie in onze samenleving laat helaas ook de Rivierenbuurt niet ongemoeid: een paar jaar terug werd de regenboogvlag van een buurtbewoner vernield. Na dit incident riep een buurtbewoonster haar buren op om uit solidariteit, tijdens de Pride de vlag uit te hangen. Daar werd dus en masse gehoor aan gegeven.
Tot ieders afschuw bleef het niet bij dit ene incident: vorig jaar zijn heel wat van deze regenboogvlaggen door onbekenden gestolen, vernield of soms zelfs in brand gestoken. Ook onze vlag is toen op klaarlichte dag gestolen. Ironisch genoeg was ik net op de Roze Koeken Party toen het gebeurde. Geluk bij een ongeluk: een nieuwe vlag was snel en zonder kosten geregeld.

Voor mij hebben deze incidenten gelukkig geen effect gehad op mijn gevoel van veiligheid in onze buurt, maar het is niettemin wel een erg veeg teken. Het onderstreept dat we alert moeten zijn. Des te meer waardeer ik de betrokkenheid om ons heen, want de buurt waarin je woont is te belangrijk om je er niet op je gemak te voelen.

Menno

Kies een volgend verhaal om te lezen

Toen ik in 2013 in de Slaakstraat kwam wonen viel me op hoeveel regenboogvlaggen er – met name rond de Pride – in mijn wijk wapperden. Niet alleen oogde het vrolijk, het gaf me ook een gevoel van trots. ‘Ik woon toch maar mooi in een geciviliseerd land waar iedereen mag zijn wie hij/zij wil zijn.’ Het was dan ook ontluisterend toen er afgelopen jaar doorlopend vlaggen werden vernield en in de fik werden gestoken. Een gruweldaad, in mijn optiek, waaruit haat en intolerantie spreekt. Zelf heb ik het voorrecht in een bubbel te verkeren waarin iemands geaardheid geen gespreksonderwerp is. Of je homo bent of hetero - of ergens anders uithangt in het almaar uitdijende geaardheidsspectrum - boeit niemand.
Maar de huidige niet te ontlopen aandacht die de queer community momenteel opeist wijst erop dat er buiten mijn bubbel nog allerlei snoods gaande is. Waaronder dus het vernielen en verbranden van regenboogvlaggen: in Nederland nota bene, in Amsterdam en zelfs in mijn wijk! Hoewel ook ik af en toe wat overweldigd ben door de alle queer-aandacht van het moment accepteer ik deze uitingen van agressie niet en zal dat ook nooit doen. Ik blijf me ertegen verzetten tot aan de kist.

Dit is namelijk niet alleen het gevecht van queers, maar dit is een gevecht dat we allemaal moeten blijven voeren, ongeacht je pronouns, je afkomst, ras, opleiding, politieke voorkeur, geloof en wat je er allemaal nog meer bij wenst te slepen. Iedereen moet zichzelf kunnen zijn zonder dat dat een issue is. Er zullen altijd vlagverbranders zijn, mensen die bang zijn voor dat wat afwijkt van de norm, die zich krampachtig vastklampen aan de grootste gemene deler en die de tijd willen stilzetten. Daar ontkom je niet aan.

Juist daarom hoop ik dat iedereen, niet alleen in onze wijk en niet alleen in Amsterdam, zijn regenboogvlag laat wapperen. Desnoods het hele jaar rond.

Hester

Kies een volgend verhaal om te lezen

Pride is voor velen een bijzondere tijd. Een periode waarin op vele plaatsen in de stad zichtbaar is dat we een vrijzinnige stad zijn, een stad waar iedereen zichzelf kan zijn, een stad waar je geaccepteerd wordt, wat je gender of geaardheid ook is.

Sinds een aantal jaren is de Churchilllaan ook zo’n plek. Een straat waarvoor ik in de periode graag een blokje om fiets. Een straat waar het uitbundige vlagvertoon laat zien waar de bewoners voor staan. Een straat die een warm welkom uitstraalt.
Ik ben trots op al die bewoners die zich hiervoor inzetten, die zich niet laten klein krijgen door een enkeling die de boodschap niet begrijpt, of wil begrijpen. De bewoners die ieder jaar de Churchilllaan nog mooier maken. Ik weet zeker dat ik namens vele Amsterdammers spreek als ik zeg dat het gezien wordt, en zeer gewaardeerd. Ook dit jaar zal ik weer menig blokje om fietsen, om met een warm gevoel mijn werkdag te beginnen. Dank jullie wel hiervoor!

Ik wens iedereen een hele mooie Pride!

Rocco Piers
Stadsdeelbestuurder Amsterdam Zuid

Kies een volgend verhaal om te lezen